წუხელის სარკეში ჩავიხედე და დაგინახე. შენ ჩემს წინ იდექი დატუქსული ბავშვივით, ხელში გვირილა გეჭირა და მის ყვავილებს ადევნებდი ფიქრს: "ვუთხრა? არ ვუთხრა? ვუთხრა!” გვირილას ყვავილები, შენს ბაგეს კი სიტყვები სწყდებოდა და ნელ-ნელა უხილავ სივრცეში იკარგებოდა. ვხედავდი, როგორ ცვიოდა ძირს გვირილას თეთრი და ნაზი ყვავილები, შენი სული კი შიშვლდებოდა და უსახური ხდებოდა. მერე მე მიწაზე დაყრილი გვირილას დამჭკნარი ყვავილები შევაგროვე და გულში ჩავიხუტე, მოვეფერე, შენს გაყინულ სულს კი ვეღარაფერი ვუშველე, ვეღარ ავკრიფე შენი ბაგიდან მოწყვეტილი ყინულივით ცივი სიტყვები: "ჩვენ ერთად ვერ ვიქნებით, რადგან თავისუფალი მინდა ვიყოვო!” - გვირილას ყვავილებივით! ხო! წუხელის სარკეში ჩავიხედე და შენ დაგინახე! არა! ვტყუი! ჩემი თვალები დავინახე: ფართოდ გახელილი და ცრემლიანი, რომელშიც შენ იყავი. ეს ალბათ მაშინ ჩასახლდი და ჩაიკირე მათში, როცა დამნაშავე ბავშვივით იდექი ჩემს წინ, გვირილას ფოთლებს აწყვეტდი და . . . ჩემგან მიდიოდი! ის გვირილა მე ვიყავი!
