ხომ შეილება სხვა იცინოდეს, შენ კი არასდროს არ გაგეცინოს, ხომ შეილება დაგღალოს დღემ და ბალიშზე მაინც არ დაგეძინოს. ხომ შეიძლება მომავლის გარდა, გარდასულ დღეთა სხივზეც იღელვო.. სულ ერთი ჭიქა დალიო მაგრამ დათვრე და დარდი ამიოიმღერო. ხომ შეილება ვარსკვლავი ჩანდეს, მერე უბრალო შუქი გამოდგეს. ხომ შეილება ლექსს გიბეჭდავდნენ , გიხაროდეს და არ გიხაროდეს. ხომ შეილება ეტრფოდე იებს და ენძელების იქცე ძიებად გძულდეს და მაინც გიყვარდეს ვინმე ეს ყველაფერი ხომ შეიძლება?! მაგრამ რატომღაც გულშივე ვმალავთ გულიდან ცივად დაძრულ წყაროებს. მერე ეჭვები არ გვაძინებენ და ცხელ ცრემლებად მოწანწკარებდნენ... და მიდის ასე ცხოვრების ეტლი,გრძნობ ამ ტაატში ყველა მგზავრია, ჩვენს უკანასკნელ სადგურებს ველტვით, გვიხარია და არ გვიხარია. ხომ შეიძლება გზა ვერ გაიგნო, წყალში იდგე და მაინც იწვოდე. ხომ შერიძლება მრუდედ გაიგონ შენი ცხოვრების ყველა სისწორე. თქმულს მკითხველები ვეღარ მიგიხვდნენ ცამდე მართალმა ვერ იმართალო, სიბრძნის კოშკამდე ისე მიხვიდე რომ უმეცრებმა გიჟად ჩაგთვალონ, ხომ შეიძლება ეტრფოდე იებს, და ენძელების იქცე ძიებად, გძულდეს და მაინც გიყვარდეს ვინმე ეს ყველაფერი ხომ შეიძლება?! ანდა დიადი მომავლის გარდა გარდასულ დღეთა სხივზეც იღელვო სულ ერთი ჭიქა დალიო მაგრამ დათვრე და დარდი ამოიმღერო
