შუაღამემ... უკვე (მთვარე სულ მაღლაა) ზენიტს მიაღწია, ქუჩას ჩაეძინა, ფანჯრის ძირში, აქვე... ადგილს მიაკვლია, აღარც მანქანები, ჩქამიც კი არ ისმის, მიწყდა რია-რია, ნუღარ მეფიქრები, მოდი, დავიძინოთ, უკვე გვიანია!
მოდი, სიზმრად მოდი,სხეულს გავეპაროთ, სხეულს ხიფათიანს, სივრცეს გავეპაროთ, რაც ჩვენს გარშემოა... ჩვენი კი არ ქვია! მთვარეს ჩავუაროთ, ღრუბლებს იქით,...სადაც შენთან მინატრია, სადაც ვარსვლავები, ყველა, თავთავიანთ ლამაზ ბინაშია...
ნუღარ მეფიქრები, მოდი, დავიძინოთ, უკვე გვიანია! ყველას მიწაზე აქვს ბინა ...-ჩვენი, ზეცამ მაღლა მიაბნია... შენთან "ვოიაჟი" სიზმრად, ბევრად უფრო ცხადად მიმაჩნია, ვიდრე ეს ცხოვრება, რაც რომ დიდზე უფრო დიდი მირაჟია!
