ცხრა მზითაც რომ გვასხივებდნენ, რა უფლებით ვგრიალებთ და ვჯანმრთელობთ?! თუ გრძნობ, ტაოს გამსხვისებელს, მკლავი ძირში რომ გახმება ქ ა რ თ ვ ე ლ ო. დავას როგორ დაგიწყებენ, მათქმევინე საუფლოდ და სათემოდ, დედაენის დამვიწყებელს ხვალ-ზეგ დედა გეტირება ქ ა რ თ ვ ე ლ ო. ვიცი, კვლავაც გაასხვისებ_ სავენახეს, სამზეოს და სართველოს... არის კიდე სხვა საუნჯე, ვიდრე შენი საქართველო, ქ ა რ თ ვ ე ლ ო?! იქნებ გული აღარ გერჩის, ნაოხარო, ნატანჯო და ნათმენო_ რატომ გიკვირს ქართველებში ქართველი რომ ქართველობდეს ქ ა რ თ ვ ე ლ ო?! თვალებს ვითხრი, თუმც არ მძინავს , თქვი, უშენოდ მწუხრი სად გავათენო,_ ერთი დედის შვილები ვართ, ვაი, რატომ გავიწყდება ქ ა რ თ ვ ე ლ ო?! არც რა ტყვიით, არც რა შხამით, დუმილითაც შეგიძლია გამთელო,_ ისე მომკალ, რომ სხვამ მაინც არ გაიგოს, შენ რომ მომკალ ქ ა რ თ ვ ე ლ ო.
