ზედაზნის სიომ ამიშალა, შენი ნაფერები თმები. გრძნობამ სამყაროში გამიშალა, შენი ნაჩუქარი ფრთები. წლებმა ვერაფრით ვერ გაანელა, ჩემი, სიყვარული შენი. თითქოს გულის ფიცარს დააწერა, ვერც მზემ გაუხუნა ფერი. ახლაც ამ სიყვარულს ვეფერები, ვერა, ვერ ვიგრძენი დაღლა. ისევ მიყვარხარ და მენატრები, მაინც შენთან მინდა ახლა.
ოდესმე. . . ღამით . . .გაისმება შენს კარებზე ჩემი ზარის ხმა, კარებს გააღებ და ვერ მიცნობ, შენ ელი სულ სხვას . . . . აცრემლებული, გულნატკენი და აერეული მე გავუყვები გაყინული დეკემბრის ცივ გზებს . . . გრძნობებისაგან აფეთქებული თან წამოვიღებ შენს გაოცებულ მზერას და სიტყვებს . . . ოღონდ იცოდე, რომ ოდესმე . . ერთ კაცს. . . უყვარდა შენი სიტყვა და სული . . . მაგრამ შენამდე სულ სხვამ დაიპყრო მისი სხეული და მისი გული . . . მინდა უბრალოდ მხოლოდ ერთხელ ჩაგიკრა გულში. . . გითხრა ისიც, რომ ჩემს შვილს შენი სახელი ჰქვია . . . და თუკი ოდეს მარტო დარჩები უდიერ ბრბოში, იცოდე ვიღაც შენი ლექსებით სიცოცხლეს ჰქმნიდა.
გიამბო? ჩემთან შემოდგომა როდის გაწვიმდა, როდის გაიძრო ცამ ცისფერი, თხელი პერანგი, ქარი კი ღამით ფერმიხდილი, უფრო დამძიმდა, სუნთქვას აართვა შენზე ფიქრი, სანამ გეძახდი. თვალებს წამები შემოეჭდო გაყინულ სალტედ, უთოვლო იყო დეკემბერიც, ყრუ ტკივილებით, მინაზე სუნთქვად გიტოვებდი ლოდინის რკალებს, არითმიულად არეული, სველი თითებით. გიამბო? ჩემი მოლოდინი როდის დაბერდა? როცა დამტოვე, მე კი ასე უხმოდ გელოდი, როცა სიბაცე შეეპარა, ნაფერებ სიტყვებს, მოსვლას დამპირდი და უღმერთოდ აღარ მოხვედი...
შეხედე — ზეცის ციხე-კოშკიდან წვიმის დალალი ჩამოიშალა... ვერ დაგივიწყე, ზღვის ხმაურივით დაგიმახსოვრე, როგორც ნიჟარამ. წვიმს და უშენოდ ეს გაზაფხული ყველა საამო ჟრუანტელს მწაპნის... მწვანე თვალების დაღლილი შუქით ვერ გააკვირვებ ციმციმა აპრილს. მე დღეს მარტო ვარ და სუროსავით გულში ვიხუტებ ჟანგიან მესერს და ეს თქაფუნა წვიმის წვეთები აუმღვრეველი სიმშვიდით მსრესენ... სიმარტოვე კი ორ ცხელ ღარს ისე გულგრილად ტოვებს დაღლილ სახეზე, კი არა ვტირი... სულ ერთი წამით დარდი გულიდან გამოვახედე...
შენი დაკარგვის არ მწამს,თითქოს დღესაც ხარ ჩემი, შენს გამოხედვას ვეტრფი და უიმედოდ გელი.... ნუ მიმატოვებ ახლა,შემინდე ცოდვები ჩემი და თუ შევძელი ახსნა დღეს მე ყველაფერს გეტყვი.. ხვალ დაიწყება გლოვა დამძიმებული სულით და თუ მეყოფა ძალა, სიყვარულს შეგთხოვ გულით მაგრამ ვერ გეტყვი ახლა,რატომ ვიყავი შენი.. დღეს უშენობის არ მწამს, მე მჯერა მხოლოდ შენი.. და თუკი სადმე გნახავ დაგხატავ საოცარ ფერით... ნუ მიმატოვებ ახლა,ოღონდ იყავი ჩემი და მე სამარის კართან...ვფიცავ ვიქნები შენი......
გული სულ სხვაგვარი სევდით მომეწურა, შარშან, ზუსტად ამ დროს, მსურდი გაგიჟებით... წელს კი რეალობის ვუმზერ სულ სხვა სურათს, დღესაც,მოგონებებს გულზე ვაბიჯებდი.... შენზე არასოდეს მსურდა, მეოცნება, ახლოს იყავი და... რაში მჭირდებოდა?! როცა ჩაიფერფლე, მაშინ რა იცოდი, ყოფნა უჩემოდ რომ გაგიჭირდებოდა... ახლა ეს სიჩუმე მიღირს მთელ ცხოვრებად, ნეტავ, საგზლად მეყოს შენი სინანული (ზოგჯერ ბედნიერნი იქცნენ გლახაკებად, ზოგჯერ თვით საპყარმაც შეძლო სიარული)... ალბათ, მეც შევძლებ და... გადამავიწყდება, შენთან რომ მოვქროდი ჩქარი ნაბიჯებით... ახლა სულ სხვაგვარი გაზაფხული გვიდგას, თუმცა, შარშან ამ დროს მსურდი გაგიჟებით...
მე დავთმობ ამ ქალაქს ამ ქუჩებს ამ ტოტებს და შენთან მოვიტან ფეხებთან დაგიყრი შენს მზერას _ შეშლილი სურვილის გადმომდებს ელვარე ხმალივით სხეულში გავიყრი და შენ დამინახავ მე ჩემო ძვირფასო შენს მუხლებს დაღლილი ხელებით შევწვდები
ჩემო სიცოცხლე, სინანულის ხელს ნუ მიწოდებ, მე სიყვარულის ანგელოზად მაინც გიწოდებ. თუ შემიბრალებ, გულის კარი ღია დატოვე და მე გპირდები არასოდეს არ მიგატოვებ. ნუ მიმატოვებ, არ გამიპო გულის ფიცარი მე ამდენ ხალხში, ერთადერთო, ღირსად გიცანი. ვიცი, კვლავ გინდა, მოგეფერო, ჩაგიკრა გულში, მადლობის ნიშნად ჩაგჩურჩულო, „მიყვარხარ" ყურში. ეს ჯადოსნური, მომღიმარი შენი თვალები და თვალებიდან გადმოსული ის წამწამები.
