ორი ობოლი კოცნა სიკვდილ სიცოცხლის ზღვარზე, შენი თვალების ზეცა, ვით სიარული ზღვაზე. უსასრულობის შემდგომ შეყრა ცხოვრების გზაზე, მოდი ამავსე შენით მარადისობის კარზე. მართლაც ვერავინ ხედავს, მართლაც ვერავინ ამჩნევს, როგორ ერთდება ორი უხილავ სიტყვით სვლაზე. მე შენ თავს აღარ დავთმობ, აღარ დაგტოვებ მარტო დასრულდა ჟამთა სრბოლა დროა მღერისა ქნარზე. რას ვიფიქრებდით მართლაც, ამდენ ტკივილის მერე, თუ გაქრებოდა ბოლოს ორიათას წლის ღამე. ჩაგიკრავ გულში ჩემო და შენ სიყვარულს დავლევ, მიყვარხარ უფრო ძლიერ ვიდრე ვინმეს და სადმე!
არ მითხოვია - ჩემთან მოდი... თავად მოხვედი... თავად ინდომე ჩემი გულის დაპატრონება. არ მითხოვია - მომიწყვიტე ციდან ვარსკვლავი... შენ თავად გსურდა მოგერთმია მთელი ქონება.
არ მითხოვია - ვიყინები. ხელებს გამითბობ?.. შენ მოინდომე გეგრძნო ჩემი ხელების სითბო. არ მითხოვია - ჩამეხუტე და არ გამიშვა... არ მითხოვია და მე დღემდე არაფერს ვითხოვ...
არ მითხოვია - გამიღიმე... თავად მიღიმი. ჯიუტი ბავშვის ფრთხილი კოცნა საჩუქრად მიგაქვს... არ მითხოვია - ჩემი გულის კუნჭულში დარჩი... შენ ჩემში, ჩემგან უკითხავად დაიდე ბინა
ყველაზე ლამაზი სიჩუმე ყოფილა, სიჩუმე-არაფრის მთქმელი, ყველაზე საწყალი ოცნება ყოფილა, ოცნება-სათქმელად ძენელი. ყველაზეადვილი შეხვედრა ყოფილა ლოდინი ყველაზე ძნელი, ყველაზე ადვილი სიკვდილი ყოფილა, სიცოცხლე ყველაზე ძნელი!
************* კარგია ,როცა ვიღაცას ელი, უფრო კარგია , როცა გელიან... და რომ მიიღებ ჩემგან ამ წერილს მიხვდები,ვიღაც ვერ შეგელია!
********* ვისთვის სიცოცხლე ვარ, ვისთვის საყვარელი, ვისთვის სიყვარულში ნაწამები... ვისთვის ოცნება ვარ, ვისთვის გამძარცველი, ნეტა შენთვის რა ვარ? -ალბათ არაფერი!
თუ ფიქრობ სად ვარ? თუ მეძებ თვალებით, თუ იცი მომწონხარ და თუ გენატრები... თუ ვერ ძლებ უჩემოდ თუ მკოცნი შორიდან: სჯობს მომიახლოვდე- მეც შენსკენ მოვდივარ!
ჩემში აჩრდილივით შემოიპარე, მომეფერე და თხელი თითები შეახე ჩემი სულის დაჭიმულ სიმებს, ცრემლის ნაკადულები პეშვშში მოაქციე და უბეში ჩამიღვარე, მერე კი კოცნით ამოაშრე. ისე ფრთხილად გადაიარე, რომ ვერ ვიგრძენი შენი სიმძიმე, შენს სამყაროში შემისახლე, სამყარო რომელიც ერთდროულად მშვიდიცაა და მეამბოხეც, ნაზიც და მრისხანეც, მოსიყვარულეც და სასტიკიც. ჰო! ჩემში აჩრდილივით შემოიპარე და შენი თვალებიდან დაღვრილი სითბო ისეთ ცეცხლად დაანთე, მუხლებზე დაჩოქილმა უფალს შევთხოვე: ნუ წამართმევ ამ სითბოს, მიწილადე და ჩემთან დატოვეო. ჩემთან დატოვეო იმ მონატრებასთან ერთად, სევდისფერმა შემოდგომამ რომ მაჩუქაო. მე არ მაშინებს შენი დუმილი... აი, ახლაც სიჩუმესთან და ღამესთან თანაზიარი ლექსის სტრიქონებად ვაწყობ ჩემს ფიქრებს, რომელსაც მთვარეს გავანდობ, რათა შენს სარკმელში შემოიხედოს და მოგიტანოს. ვიცი, შენი სარკმელი ღიაა და ჩემი ფიქრი აუცილებლად გიპოვის.
სურნელება მომეფინა კოკრის, მე კი შენი მოფერება მინდა, ჩემი ფიქრთა სიო შენსკენ მოქრის, კლდის ნაჟური წყაროსავით წმინდა, აპრილია დაკეკლუცობს ნუში, გაზაფხული ყინულებსა გვიდა, სიომ რაღაც ჩამჩურჩულა ყურში მაკოცა და შენსკენ გამოფრინდა. თბილი ცრემლი დაეპკურა იას, ფიქრის ზღვაში სიყვარულით ვთვრები, ველოდები გაზაფხულის ნიავს, შენი სუნთქვით გამიწეწოს თმები. და კვლავ შენსკენ გამოკრთება ქარი, გამოვატან სიყვარულს და ლოცვას, დავარიგებ სიყვარულით მთვრალი, ჩემს მაგივრად დაგიპირებს კოცნას. გაზაფხულდა , აყვავილდა ნუში, ამეშალა ვნებიანი დარდი, ერთხელ მაინც ჩამეხუტე გულში, მერე ისევ შენს ფიქრებთან წადი
