მე შენ მიყვარხარ!"ნუთუ ცოდვაა?! და თუ ცოდვაა,ვიყო ცოდვილი. "მე შენ მიყვარხარ!" დამნაშავე ვარ? დამნაშავე ვარ, ვიყო გმობილი. ჩამსვით ციხეში,ან ჯოჯოხეთში მაწამეთ ყველგან, სადაც გენებოთ "მე შენ მიყვარხარ!" ყოველთვის ვიტყვი თუნდ ეშაფოტზეც თავი მომკვეთონ. "მე შენ მიყვარხარ!" თუნდაც ვკვდებოდე თუნდაც მახრჩობდეს ფარული ცრემლი, "მე შენ მიყვარხარ!"და მე ამ სიტყვებს გავიმეორებ თვით ჯოჯოხეთშიც. და თუ ეს ცოდვა,ღმერთმა შემინდო, არასდროს დამგმო,ერმა და კაცმა, მაშინ კვლავ ვიტყვი,ისევ თამამად: "მე შენ მიყვარხარ,ძლიერ და მარად!
მე შენ გეძებდი მთელი ცხოვრება, ბოლოს გიპოვე ჩემი დაგარქვი ახლა შენ გქვია ჩემი ცხოვრება შენ უშფოთველი ძილი წამართვი. არ გსაყვედურობ გიპოვე თვითონ, შენ არ გაბრალებ ჩემი ბრალია შენ კი ვერ ხვდები,ვერ ხვდები ვითომ?? რომ არავისთვის აღარ მცალია. რომ მე სიზმრების უმტეს მაწილს ჩემო ძვირფასო სულ შენზე ვხედავ და თუ ვერ ხვდები,ეგ სულაც არ მწყინს შენზე ოცნებას მე მაინც ვბედავ. დიდხანს გეძებდი,მთელი ცხოვრება ბოლოს გიპოვე ჩემი დაგარქვი ახლა შენ გქვია,ჩემი ოცნება შენ მოსვენებაც,ძილიც წამართვი..
მინდა გესმოდეს, მინდა გჯეროდეს, მინდა ეს გული შენზე მღეროდეს, მინდა აგიხსნა გული გაგიხსნა, მინდა დარდისგან მე რომ დაგიხსნა. მინდა გიყვარდე, მინდა გინდოდე, მინდა რომ ჩემზე ისევ ფიქრობდე, მინდა გხატავდე, მინდა გქარგავდე, მინდა არასდროს აღარ გკარგავდე. მინდა მხვდებოდე, ჩემთან რჩებოდე, მინდა უშენოდ მე არ ვკვდებოდე, მინდა გახსოვდე, მინდა გათბობდე, მე ისევ მინდა კოცნით გათრობდე.
მომეცი ხელი, უჩემობა, ვიცი გაწუხებს... და გამეტებით, დაუნდობლად, ამტვრევ მარწუხებს... მომეცი ხელი, უშენობა ისევ მაწვალებს... გადაგღეღია ეგ ფიქრები, ვითვლი ნაკვალევს... ხელი მომეცი, ამირიე ისევ გონება... რომ დამამარცხე უშენობით, ნუ გეგონება... მომეცი ხელი, გული ისევ ამიფერადე... და განაბული დამელოდე, გაგიჟებამდე... მე მაღლა მინდა, შენთან მინდა, მაინც ამოვალ.. რომ ვერასოდეს მომიშორო, ისე წამოვალ...
როდის მოხვალ? როდის? უკვე ღამეც მტკივა, უშენობა მწვავს და უშენობა მცივა... მიმაჩვიე ღიმილს, დამასევნე ფიქრებს... ამიხსენი კარგად გაწკენინე იქნებ? აღარ ეძებს თვალი ასე ნაცნობ რჩევას... გამეცალე როცა,დაგიგულე ჩემად... გაყინულა დრო და გათოშილა წამი, დაიღალა გესმის? ბლაბლაბლობით ქალი.... როგორ დავრჩე ასე სად გეძებო კარგო? კვლაფერი ასე ,როგორ უნდა ვკარგო? ისევ გიცდის სევდა ვერ ვერევი ფიქრებს, როგორ მტოვებ ასე? დამიბრუნდე იქნებ?
ჩვენ დავიღლებით უსასრულოდ თვალებში ცქერით, ვიცი გადაღლა გულგრილობის გრძნობას ამართლებს, ამ ემოციას, დავიწყება უთუოდ ელის, ჩვენ ერთმანეთის, არაფერი, სულაც არ გვმართებს.
კვლავ დაიწყება დამქანცველი თავის მართლება, რომ ვერ გხიბლავენ სიტყვები და ხშირად აზრებიც, მე უშენობის ამნეზია დამემართება.... და ძველებურად, თბილად ვეღარ "გაგიბრაზდები".
ვერაფერს დავწერ არ მექნება რადგან სათქმელი, სამაგიეროდ სხვას მივუძღვნი სტროფებს უბელოს, შენც აღარ მეტყვი: "მე უთუოდ აქვე მოგელი, თუნდაც ხვალ თბილისს ქარბორბალამ გადაურბინოს".
ახლა კი, სანამ შენი თავი მეიმედება, ამ ერთხელ კიდევ, ძველ სიყვარულს ნუ დამამადლი.... და როცა წახვალ, მე თუ გულზე ხელი მედება, გთხოვ, ნუ იდარდებ ამაზე და შენ მაინც წადი.
მერეც, ნელ-ნელა უხალისოდ გავა ცხოვრება, რადგან გადაღლა გულგრილობის გრძნობას ამართლებს, ჩვენ დავიწყებას ვეცდებით და გვემახსოვრება, რომ ერთმანეთის არაფერი, სულაც არ გვმართებს....
