ვინ სთქვა:"ქართველ ქალს მშვენება მაღლით არ მოჰმადლებია?" არც ერთი ნიჭი ბუნების რჩეულსა არ დაჰკლებია! თვით სარკე ხელოვნებისა, შემკული გარეგნობითა , გონების ნერგი მაღალი აყვავებული გრძნობითა, თვალს სჭრის და გულსა იტაცებს ანდამატურის ძალითა და ჰხიბლავს ყოველ არსებას გარს შემონაშუქ ალითა! ბნელში მნათობი , ნათელში მოთინათინე ქმნილება ესისხლხორცება სიცოცხლეს სხვისას არ ენაწილება!!!
მე სიყვარულის სადღეგრძელო დავლიე წუხელ, ჩემი დარდები ღვინით სავსე თასში ჩავკალი, შენზე ფიქრებში დამათენდა ძვირფასო გზაზე და შენი ტრფობით ამერია კარგო გზა-კვალი. დავბოდიალებ ნამთვრალევი გზა არეული, უცხო ქუჩებში შენი სახლისკენ დავეძებ სავალს, მარტო დავდივარ უგრძნობელი ვით მთვარეული და მხოლოდ შენი თვალთა სხივი მინათებს გზა-კვალს. შენს სიყვარულში უიმედო, ბედ-დაწყევლილი შენზე მლოცველი დავიჩოქებ საყდარის კართან, და როგორც ბავშვი დედის მკერდში სულგანაბული სულის სიმშვიდეს მოვიპოვებ ღვთისმშობლის ხატთან. მე შენზე ფიქრში გავატარებ მთელს ჩემ სიცოცხლეს და ასე ვივილი უგზო-უკვლოდ, გზა არეული, როცა დარდები დაიმონებს ჩემს გულს იცოდე, ჩემი ცხოვრების შარბათს შევსვამ შხამ გარეული. როცა სიკვდილი დაიბუდებს ჩემს ცივ სხეულში, ჩემი თვალები როცა უკვე სულ მთლად ჩაქრება, მოვკვდები, მაგრამ შენიებ ტრფობა დარჩება გულში, შენი აჩრდილი ჩემს გულიდან აღარ გაქრება.
ქალს ვერ აფასებთო ეგ როგორ იფიქრეთ, ეს რამ გათქმევინათ ჩვენზე? თქვენ რომ გაგიჭირდეთ სულსაც კი დაგითმობთ, არვინ დაფიქრდება მეზე. არ ხართ ერთგულნიო ღმერთო ეს რა მესმის... ვისთვის მოგვიკლია წლები თქვენთვის დავიბადეთ თქვენთვის ვიცოცხლეთ და ახლა თქვენთვისავე ვკვდებით! ზოგჯერ რომ გვტოვებთო?! მზის სხივს რომ ვერ ვუძლებთ, ზოგჯერ თავს შევუშვერთ წვიმას განა თქვენ გშორდებით თქვენთვის დაბადებულთ, სული თქვენთან ყოფნით გვიდგას. სხვასაც უყურებთო მწარე რომ არ ვჭამოთ, ტკბილს ვერ დავაფასებთ ასე ჩვენ მოწყურებული დაღლილი მგზავრნი ვართ,თქვენ წყარო მოჩუხჩუხე გზაზე. ქალს ვერ აფასებთო აწი აღარა თქვათ, გული არ გვატკინოთ ასე თქვენს დასაფასებლად გაჩნდა ქვეყანაზე კაცი ოცნებებით სავსე!!!
ძნელი ყოფილა იცხოვრო ქვეყნად, სიკეთე თესო და ქვაზე დადო, ძნელი ყოფილა გიყვარდეს ვიღაც და სიყვარულით იცხოვრო მარტო.... ძნელი ყოფილა გჯეროდეს ხვალის, როცა არსად ჩანს იმედის კვალი, ძნელი ყოფილა არ დაუჩოქო, არ მოუხუჭო ცხოვრებას თვალი.. ძნელი ყოფილა ცხოვრების გზაზე, შენი ოცნების ერთგული დარჩე, ძნელი ყოფილა არ გეშინოდეს, მხოლოდ გიყვარდეს და მხოლოდ გწამდეს... ძნელი ყოფილა შეიცნო თავი და შეცდომებზე პასუხი აგო, ძნელი ყოფილა ინატრო წამი, მარადიული როგორც სამყარო...
არც ერთ გრძნობას არ ეგების მიძალება, არც სიცრუით დაგებული კაკანათი სიყვარულზე ლაპარაკი ისწავლება, სიყვარულს კი ვერ ისწავლი ლაპარაკით... მაშ!- ნუ გათრთობს ზღუდეა თუ ტიხარი, გადაევლე სიძულვილის დირესაც მოდი...იმგვარს გაუმარჯოს სიყვარულს! ყივჩაღივით კარს,რომ შემოგილეწავს.... დღეს აქა ვართ,ხვალ სხვაგან მოგველიან სად არ მოსჩქეფს სიყვარულის ვნების წყარო, სიყვარული იმდენჯერვე პირველია! რამდენჯერაც შეგიძლია შეიყვარო.....
მემკვიდრეს უნდა გვიტოვებდეს მამრი თუ მდედრი, კოკორმა უნდა მიიბაროს ვარდის მშვენება და რადგან ყველას გზას მოუჭრის სიკვდილის ხვედრი, შვილებში უნდა გრძელდებოდეს მშობლის ხსენება.
შენ კი გწადია, მარად შეგრჩეს სიტურფე თვალთა, გსურს, შენივ ცეცხლით გამოკვებო დროის სახმილი, გინდა ხრიოკეთს დააბერტყო სიუხვის კალთა და, როგორც მტერმა, საკუთარ სულს ჩასცე მახვილი.
დღეს შენ ამშვენებ ამ სამყაროს, ვით ხატი ტაძარს, ხარ წარმავალი გაზაფხულის ზღვა უნაპირო, ხვალ კი ჩააცმევ შენს სიტურფეს ჟამთასვლის ძაძას და სამარისკენ წარიტაცებ... ნაზო ნადირო.
