ცამდე აღმართული გუმბათიდან
ფრთხილად დაეშვება სხივი,
ჩამოფარფატდება ანგელოზთა
ფრთებით გადაბმული მძივი.

მიმოიბნევიან მთელს ტაძარში,
მიმანიშნებელნი ერთის,
ყველა შესამკობზე ძვირფასია
წმინდა სამკაული ღმერთის.

აღარ მივქრი, აღარ მივდევ იმ ოცნებებს ფრთამალს,
რომ დარეკო, ვეღარ მიცნობ, სევდიანი ხმა მაქვს,
სულში ზამთრის სუსხი ჩადგა, დათარეშობს ქარი,
შენზე ყველა მოგონებას ჩავურაზე კარი...

ერთი შეხედვით ვაჟკაცბის გულებს დაჰკოდდი
და მზის სინათლეს დაჩრდილავდი თვალთა ციალით,
დალოცდი ლაშქარს და შენს ღვთიურ ლოცვის გამგონეთ,
არ ექნებოდათ სპათა შენთა, მტერთგან ზიანი.

შენ ხატაური აბრეშუმი დაგმშვენდებოდა,
დაგმშვენდებოდა, ჰე რა რიგად დაგმშვენდებოდა...
შენს ნატიფ სახეს, ნიავიც რომ არ შეჰხებოდა,
სპილოს ძვლისაგან ულამაზეს კოშკს აგიგებდნენ.

და შემოდგომის ცამეტი დღისთვის
ჩუმად დავანთებ პატარა სანთლებს,
დრომ სიყვარული წაგვართვა, მაგრამ
ტკბილ მოგონებებს ვერავინ ავნებს.

ძველი ტკივილი ბობოქრობს, თუმცა
სევდა მომეშვა მიყუჩდა თითქმის,
თავს ნუ იმართლებ არგინდა, რადგან
ერთხელ სიმართლე უთუოდ ითქმის.

და გვირილების გვირგვინით შემკულს,
მაგ თმას, ჩამოღვრილს ოქროს ჩანჩქერად,
რა მანქანებით ვუბრძანო ჩემს გულს,
რომ შეანელოს ძალუმი ძგერა.

არადა ბრძენთა მოგდევს კიჟინა,
რომ სიყვარული არის ტკივილი
და რომ როგორმე უნდა ჩაახშო,
ამ უგუნური გრძნობის ყივილი.

საათი დროიდან მიმალული,
სუფრა უსასრულო სასმისებით,
ჩემი დალუქული სინანული,
მარტის უყვავილო გასხვისებით.

მიეცით სიყვარულს სიგიჟის უფლება,
პერანგის მკლავები დაგრძელდეს ფერებით,
დაუწყეთ კეფასთან სულს გასაუბრება
ჩურჩულზე დაბალი,მთრთოლვარე ბგერებით.