მე მჯერა მოვა ბედნიერება! ჩამიკრავს გულში მოლოდინით უზომოდ დაღლილს, გამინადგურებს მარტოობის ყოველგვარ სამხილს... მე მჯერა მოვა ბედნიერება... კვლავ დამიბრუნებს რწმენას ოცნების და ხედვას მხატვრის, გულს აათრთოლებს ბედნიერად ყინულებს მიღმა, მე მჯერა მოვა ბედნიერება, კვლავ მაიძულებს გაღიმებას, შეგრძნებას ნატვრის, დამამშვიდებელს მე მეტყვის სიტყვას... გააფერადებს ქვეყნიერებას... წამოაყენებს სულს – დაცემულს ხელახლა ფეხზე... და ნაირფერი საღებავით შემილამაზებს ნაცრისფერ დღეებს, მე მჯერა მოვა ბედნიერება! და აღარასდროს ასე უგულოდ არ მიმატოვებს. ნაზი ალერსით დამიამებს ჭრილობებს სულში, მე მჯერა მოვა ბედნიერება და მიუხურავს სამუდამოდ კარს სიმარტოვეს, ეკლების ნაცვლად ააყვავებს ყვავილებს ნუშის... კვლავ შემაყვარებს ქვეყნიერებას, გადამავიწყებს რაც იყო გუშინ...… მე მჯერა მოვა ბედნიერება!
სიყვარულს ჩარჩოში ვერ ჩავსვამ რადგან მას სამყარო ვერ იტევს იგი ძალაა ღმერთისა , ანგელოზის ენით ნათქვამი მთავარია შენ გიყვარდეს.... გიყვარდეს ისე რომ, სამაგიეროს არ ელოდო... გიყვარდეს,რა მოხდა მერე, იმ ძალით თუ არ გიპასუხებენ...
არწივი ვყოფილიყავ, ფრენაში გავლევდი წუთისოფელს, ფერია ვყოფილიყავ, ოქროს დავუყრიდი ჩემი გზის მპოვნელს. წმინდანი ვყოფილიყავ?! ბედს დავულოცავდი აკვნიდან ყოველს, ფრესკა ვყოფილიყავ, დავამშვენებდი სვეტიცხოველს. ჩრდილი, რომ, ვყოფილიყავ, შენთან ვიქნებოდი გართხმული მიწას, ღამე, რომ ვყოფილიყავ, მკლავებში ჩაგიწვენდი ბავშვივით მძინარს. წვიმა, რომ ვყოფილიყავ, იარას ჩამოვბანდი გულ-დამსკდარ მიწას. გზა მაინც ვყოფილიყავ, ის გზა - ტაძრამდე რომელსაც მიჰყავს... ღვინო, რომ ვყოფილიყავ, ღვინო ზედაშის, ჩემით დაგათრობდით, ყინულის გულიც, რომ მქონოდა `Fიfქად დაგათოვდით. უფლის ანგელოზი ვყოფილიყავ?! ფრთებით გაგათბობდით. თქვენი, რწმენა მაინც ვყოფილიყავ, ხიდი - მანათობლის... მე კი, მთლად ციდა არსება ვარ, ღვთისგან დასახული და მაინც, ეს ყველა, ერთად თავმოყრილი - ჩემშია ჩასახული...
ისევ ეცემა ფანჯრის მინას წვიმის წვეთები, ისევ იწვიმა, იწვიმა და კვლავაც დარია, გულმაც იტირა, იტირა და წვიმის წვეთივით დაპატარავდა კიდევ უფრო მასზე ძალიან. ცასაც გული აქვს, ისიც ტირის, ისიც განიცდის და არ უხდება მარტოობა ღრუბელს ხალიანს, რომ შემეკითხონ: რას ინატრებდი ყველაზე მეტად? მზეს ვინატრებდი, სიცოცხლეს და... შენს თავს... ძალიან..
დაგესიზმრები, გამოღვიძებულს ხმაურიანი ნაბიჯებით აგყვები ფიქრად, გაგიმეორებ შენს სახლის წინ ნაცნობ სურნელს, გაგიმეორებ მოსახვევთან დაყრილ ყვავილებს, გაგიმეორებ მგზავრობისას ტუჩის კუთხესთან გამოჟონილ და ჩემს თვალებში ჩაძირულ ღიმილს, გაგიმეორებ გამოპარულ გაჩერებას, მერე უკან ფეხით სიარულს, გაგიმეორებ გზად შემხვედრი ნაცნობების ვერ ცნობას და მათ სალამზე აფარებულ უხერხულ ღიმილს, გაგიმეორებ შუა გზიდან გადახვევას და მახლობელ ბაღში ჩამოჯდომას ჩვენ რომ ვჯდებოდით, გაგომეორებ შემოდგომას და ხელში კალამს, ფოთლებში დევნას, ამ ფოთლებიზე ოცნების წერას და მათ გადაყრას, გაგიმეორებ თრობით მოსულ გამბედაობით წამოცდენილ ორიოდ სიტყვას, გაგიმეორებ უმიზეზოდ მოხეთქილ ცრემლებს და მეც აგყვები და ერთმანეთის დამშვიდებას ჩვენ არ ვეცდებით, გაგიმეორებ პირველ კოცნას, პირველ მორცხვობას და შემოდგომით შემოპარულ თოვლიან ზღაპარს, გაგიმეორებ სიყვარულის უგონო ახსნას და არეული ნაბიჯებით წასვლას შინისკენ, გაგიმეორებ მერამდენედ გადმოსულ ყავას და მაგიდაზე მხოლოდ თავის დასამშვიდებლად გადაშლილ წიგნებს, გაგიმეორებ ფანჯარასთან გათეულ ღამეს, განთიადისას მიგნებულ საწოლს, ადგომისას კი გაოცებას, რომ ტანთ გაცვია. გაგიმეორებ ჩვენგან უწინ ამოჩემებულ ბაღს და ძველ ხის სკამს და ლამაზ ტყუილს - მე ისევ იქ ვარ...