დახუჭე თვალები! დახუჭე! სინათლე ყველაფერს აფუჭებს. ნაჭუჭებს, ვაგროვებ ღამის ნაჭუჭებს, ნაჭუჭებს უჩუმრად ვაქუჩებ. ამ ქუჩებს ყველას შენ გაჩუქებ, ნაჭუჭით მოგიქსოვ ფაჩუჩებს, დახუჭე, თვალები დახუჭე, გაჩუმებ, მე კოცნით გაჩუმებ, ღამეს დავუდებ სარჩულებს, გარჯულებ, დიდი ხანია გარჯულებ, გიკეთებ მარყუჟებს, გარუჯულ მკლავებში გიმწყვდევ და კოცნით გაჩუმებ. დუმილი ჩვენს ოთახს აყრუებს, საყურეს, შენ მომხსნი საყურეს, ჩურჩულით მეტყვი: დახუჭე! ყურებიც დახუჭე! ბგერები ყველაფერს აფუჭებს. გავაპობთ მე და შენ პარკუჭებს, ვარდის ფურცლების ნაკუწებს ერთმანეთს ვაჩუქებთ. სურვილებს ავუგებთ ტაძრებს, ავუგებთ! გავუგებთ, ერთმანეთს სუნთქვასაც გავუგებთ, ოღონდ შენ კოცნა მაჩუქე, ხვალ მე შენ ათას ცალს გაჩუქებ, კოცნას გაჩუქებ, არ მოგატყუებ. მართლა! "ვისესხებ სიყვარულს სამასპროცენტიანი განაკვეთით" დამუწე! პირი დამუწე! სიტყვები ყველაფერს აფუჭებს, ფანჯრებს ჩამოვხსნი ჟალუზებს, ნისლიან ქუჩას გავყურებ. რას იზამ, ჩემო, რას იზამ?! აღარ დაუშვებ ჩემს სულში შენს ღუზებს?!
შენ დაგიტოვებ ყველაზე ლამაზს, ყველაზე ძვირფასს რაც გამაჩნია... ჩემს ფიქრებს, დარდებს, ჭადრების ფოთლებს, სიჩუმეს, წვიმას, ზაფხულის ქარებს, ჩემს ათას ეჭვით უძილო ღამეს, სევდიან დარებს... ჩემს დაღლილ თვალებს, ფიქრსა და სევდას, ცრემლების ციმციმს, ნისლიან ზეცას... შენ დაგიტოვებ ლურჯთვალა იებს, თეთრ გვირილებს და ბავშვობის სევდას... იმედის მერცხალს, ლოდინს და თმენას, დღევანდელ ცრემლებს. ხვალინდელ ლხენას... ჭადრების შრიალს, ფოთლების ცვენას, წვეთების კისკისს, გედის სიმღერას... შენ დაგიტოვებ ყველაზე წმინდას, ყველაზე სათუთს რაც გამაჩნია...
დამიწერია ბევრი ლექსი ღიმილით,ცრემლით, მაგრამ არასდროს დამიწერია მე გაზაფხულზე, თაფლის სურნელი როცა ასდის მთელს დედამიწას მე მაშინაც კი წერას ვიწყებ რატომღაც შენზე... სიოს როს რითმავს ბულბულების ნაზი გალობა და ირგვლივ გუნდი პეპლებისა როცა ფარფატებს, მე აღარ მიკვირს ჩიტუნების ცეკვა დაისიც, მხოლოდ თვალები შენი მწვავს და სიცოცხლეს მმატებს! როცა ჩურჩულით აუყვება ნიავი ქუჩებს და აჰყვებიან ვარდისფერი კვირტები ატმის, როს მზე შეახებს თოთო ბალახს თავის ცხელ ტუჩებს, მიიმალება ხავსიანი ქვის უკან მარტიც. როცა მერცხალი შემოუფრენს ჟუჟუნა წვიმას და აუშენებს ბარტყებს ბუდეს ცისარტყელაზე, როცა მდელოებს ყვავილები მინდვრის დაფარავს შენ მომინდები ქვეყნად ალბათ მეტად ყველაზე. როს იმ მჩქეფარე ნაკადულებს დილით ცვარი და ღამე ნამგალა ბადრი მთვარის შუქი აკოცებს, როცა გალობა ჯადოსნური იფრქვევს ფრინველთა მე მზერა შენი უხილავი თუ გამაოცებს. დამიწერია ბევრი ლექსი ცრემლების ნამით და არაერთხელ სიხარულიც ჩამიქსოვია, მაგრამ არასდროს გაზაფხულზე მე აღარ ვწერდი რატომღაც დარდის დიდმა წვიმამ ჩამიყოლია.
მოგოგმანებენ მოგონებები თუ გოგონები ტეხენ დიდმარხვას... სხვას ვერასოდეს ვერ დავნებდები, კვლავ ჭაბუკური ვნებით მიყვარხარ... შიომღვიმესთან შენმა თვალებმა, კვლავ გამახსენეს ძველი სამანი... ბექობი...ნიში წმინდა სამების და სიფერმკრთალე იასამანის... მოგოგმანებენ მოგონებები თუ გოგონები დიდმარხვას ტეხენ... ჩამოწვიმულან ცრემლად ვნებები და უკოცნიან ენძელას ფეხებს...
აღარ მჭირდება არც ეს ფუნჯი, არც ეს მოლბერტი, ისე ძალიან შეგეჩვიე,_ უკვე მომბეზრდი, აღარაფერი აღარ მტკივა, აღარ მაშფოთებს, ისე ძალიან შემიყვარდი მინდა
დ ა გ შ ო რ დ ე!!!
მინდა დაგშორდე, სანამ ღამე დღეს დაადნება, სულ შენ გაჩუქებ ჩვენს ტკბილ წარსულს არ მენანება... სულ შენი იყოს, სიზმრებშიაც რომ აღარ მდიო და შენგან წასვლა, შენგან წასვლა რომ
