გაგაოცებდი ჩემი სულის ნაზი ფერებით... ტუჩის შეხებით... კოცნით კი არა! -მოალერსებით...
გაგაოცებდი ჩემი სულის ცრემლით ფერებით... ფერად-ფერადი სიზმრების თოვით გაგაოცებდი...
დაგიკოცნიდი- სულს... გულს... თვალებს ასე სევდიანს... ბაგეს მთრთოლვარეს... მერე გულში ჩაგიხუტებდი....... დაგიფარავდა ჩემი სული ქვეყნის ავდრისგან.... და ყოველ დილას გაჩუქებდი ზღაპარს ახდენილს... დაგიკოცნიდი- ღიმილს... ცრემლებს... "ნეტას" ნაღვლიანს........ შენ რომ გდომოდა ......... ........... მთელ ცხოვრებას კოცნად გიქცევდი...
შენთვის ავიტან უამრავ ტირილს შენთვის ვიტირებ ვით წვიმა ტირის შენთვის ვიცინებ რომ გაგახარო და სიყვარულის ბილიკები შემოგატარო მე მინდა მუდამ გეფერებოდე იყო ამ ქვეყნად სულ ბედნიერი სახეზე მუდამ ღიმილი გქონდეს და არ მენახოს არც ერთი ცრემლი შენ ხარ ოცნება აუხდენელი ერთადერთი და მიუწვდომელი მე სითბოს მხოლოდ შენგან მოველი რომ დაგინახავ გაბრწყინდება ირგვლივ ყოველი იცი?მიყვარხარ,ეს სიყვარული შეუცვლელია ბედნიერი ვარ?ეს ხომ მხოლოდ შენი ბრალია ჩემი სიცოცხლე ღმერთსაც შენთვის უჩუქებია მე უშენობას ვერ ავიტან ძალიან ძნელია..
მკლავს უშენობა... და ვერ ვიშორებ... წარსულს დავეძებ, ისევ ფერებით... ისე მაგიჟებს შენი სიშორე, ვიცი ოდესმე მომეფერები... მკლავს უშენობა... ასე მაცდური... წარსული ისევ ისე მიგონებს... მომნატრებიხარ ვით გაზაფხული... მონატრებიხარ ლექსს და სტრიქონებს... მკლავს უშენობა... ჯერ არნახული... ასე მაცდურად რომ მითვალთვალებს, შენა ხარ ჩემი ტკბილი წარსული... წარსული, ასე რომ გავს მაგ თვალებს... მკლავს უშენობა... სევდა ფარული.. ვგრძნობ უშენობა მაინც ჭორია... ალბათ ადრეა ჯერ დასასრული, დასასრულამდე კიდევ შორია... მკლავს უშენობა... ისევ ასეა... ისევ ფიქრებში რჩები ოცნებით... გული წარსულით ისევ სავსეა... ისევ სავსეა შენი კოცნებით... მკლავს უშენობა... ისევ მაწვალებს... შენი ღიმილი, შენი სიშორე... კვლავ ენატრები, იცი? ამ თვალებს... და წარსულს მაინც ვერსად ვიშორებ...
იცი რას ნიშნავს ერთი წამი თუნდაც უშენოდ?არ ვიცი რა ვქნა და თან ჩემს თავს როგორ ვუშველო,დავხუჭავ თვალებს მეტირება რატოომ?არ ვიცი,ალბათ უშენოდ ყოფნას გული ძლიერ განიცდის....
ნეტავ აქ იყო, - დღეს ეს არის ჩემთვის მთავარი და რომ იცოდე, ამ გულს როგორ გაახარებდი. . . ენძელასავით გატარებდი ხელში აყვანილს ასე, სათუთად მთებს და ველებს დაგატარებდი.
ნეტავ აქ იყო, - ენძელებით დაგამშვენებდი, კრძალივით გესროდი მარტის თოვლის ცრემლიან გუნდას ტრფობით დაქანცულს შურთხის ხმაზე დაგაძინებდი ვუდარაჯებდი ყაჩაღივით შენს ცბიერ სუნთქვას.
დაბინდდებოდა და მოგხვევდა მთვარე შავ მკლავებს ნიავი წყურვილს მოიკლავდა ბაგით მალ - მალე, თავს მოიკლავდა ქარაფებში, შურით ვარსკვლავი, მთვარე ალერსით დაგაფენდა ოქროს დალალებს.
ვეღარ გავძლებდი და ტუჩებზე დაგაკვდებოდი, გაიღვიძებდი გულუბრყვილო თვალთა ციმციმით, - შემაშინეო, - სასაცილოდ ატირდებოდი და შენს ცრემლებზე მოკვდებოდა მთვარე სიცილით....
ჩემთან მოდი, განა რამე, მოდი ისე, სულ უბრალოდ, როგორც გუშინ, მერე ჩემი გულის ცემა მოისმინე, ან მაჯაზე დამითვალე პულსი. ამომიშრე ამღვრეული მზერა, რაც უშენო შეგრძნებები განმიცდია, ახლა თითქოს დროს თვალებით ვემტერები, წვიმა უკრავს ჩემს ფანჯრებზე ლოდინს, რახანია გეძახი და მოდი ტუჩზე შენი ცხელი სუნთქვა შემატოვე, მერე თუ გსურს უმიზეზოდ მიმატოვე, წასვლამდე კი ამიჩეჩე თმები. იქნებ აღარც გაგიბრაზდე სულელურად იქნება სულაც აღარ გაგებუტო, მაგრამ ახლა მოდი, გინდაც უნებურად, თუ გიყვარდე... უნდა ჩამეხუტო!
პალმების შრიალს ზღვის გრიალი ერთვის და ერწყმის, მე კი ნაპირზე ფერად კენჭებს ვაგროვებ შენთვის, ლურჯი ტალღები იეს ვნებით გიკრავენ გულში, მე მეჯიბრება მგონი ყველა შენს სიყვარულში. მალიმალ მიხმობ, შენ მიაპობ ალისფერ ზვირთებს და ვერ მოდიხარ, ზღვა არ გიშვებს თანდათან გითრევს ის გეფერება სიყვარულის შიშის ფეთებით ზღვასაც უყვარხარ და საჩემოდ არ ემეტები. ზღვას შევეცოდე შენი თავი ისევ დამითმო და შენც ნაპირთან გამოცურე მხლოდ ამიტომ, ათასი კოცნით მზემ აგიშრო მლაშე ცრემლები მზე რომ მზე არის მასაც ჩემთვის არ ემეტები.
ეხლა მოვალ და შევისუნთქავ შენს ქორფა სურნელს მოვალ და უხმოდ დაგიკოცნი ტუჩებზე ღიმილს დანამულ ყელზე გაკოცე და ვიეჭვიანე ვისი შეხება გირჩევნია ჩემი თუ წვიმის?
გამოაღე სარკმელი, მინდა გითხრა კიდევ რაღაც კიდევ დამრჩა სათქმელი მოგიყვები, რაც კი რამე მომადგება ენაზე. არ დამიწყო,,ქალი ხარო, გმართებს უფრო სინაზე ისე გამოგეპრანჭები ამ ჭერმების ჯინაზე, თვალს ვერ მომწყვეტ, გეფიცები, გადაგივლის სიბრაზე ყოჩივარდებს შეშურდებათ, თუკი იებს მომართმევ, როს გავიგებ ზარების ხმას, საკვირაო წირვაზე, გიჩურჩულებ რომ მიყვარხარ, თორემ მერე ვინანებ. არ დამიწყო ქალი რომ ვარ, მმართებს უფრო სიმდაბლე. გამოაღე, გამოაღე, გამოაღე სარკმელი, მინდა გითხრა კიდევ რაღაც, კიდევ დამრჩა სათქმელi
ჩემთვის ბევრს ნიშნავ ... არ მიყვარხარ მაგრამ ჩემი ხარ, ეგოისტი ვარ ვეჭვიანობ ყველა გამვლელზე, ტროტუარებთან ჩამოჯდება დილა შენთვის და წინ გადაგიშლის საოცარი ქალის სახეებს. მამაკაცი ხარ გაიხედავ ალბათ და ლამაზ საოცარ თვალებს წააწყდები გაჩერებაზე, ტრანსპორტირება არ ჭირდებაო ამბობენ გრძნობებს თავად მიდის და მონუსხული თან გაგიყოლებს. ჩემთვის ბევრს ნიშნავ... არ მიყვარხარ, კვლავ თავს ვირწმუნებ და ცხელ ასფალტზე გადავღვარე შენი სახება, ნერვებს ვატარებ აწეწილი თმის დასამაგრად და ვეძებ შენში ჩემი თავის რამე მსგავსებას. ჩემთვის ბევრს ნიშნავ...
თუ ძველი გროშივით გაცვდა სიყვარული, გაცვდა მონატრებაც, იქნებ უსასრულო ჩემმა საუბარმა თავიც მოგაბეზრა, თუკი შენს ოცნებას ფერი გავუხუნე, მე განმსაჯოს ღმერთმა, ოღონდ ნუ მეტყვი რომ მთელი ერთი წელი, მხოლოდ დრომ იმეფა!
ოღონდ ნუ მეტყვი რომ ჩემმა ბავშურობამ სული დაგიღალა, ოღონდ ნუ მეტყვი რომ ერთმა უბიწო და გულუბრყვილო ქალმა, სატკივარი შენი, ვერ გაითავისა, გული დაგიმალა.... ოღონდ ნუ მეტყვი რომ სხვაში შემეშალე, თანაც ასე მწარედ, მე ხომ ის მგონიხარ, წლების ძებნის შემდეგ ძლივს რომ შეგიყვარე, ხოდა შეგიყვარე ახლა მეშინია, ნუთუ მიმატოვებ, და თუ მაინც წახვალ ისე მაინც წადი, რწმენა დამიტოვე.
რწმენა იმისა რომ ჩვენი სიყვარული ძველ გროშს სულ არ ჰგავდა, რწმენა იმისა რომ ჩემმა ერთგულებამ ფასი არ დაკარგა! მაინც დაგიფიცებ, მაინც მოგინატრებ ,მაინც მეყვარები, ლამის შევიშალო, ლამის შევიშალო ისე მენატრები...
ნეტა რას ხედავ, ......................გესიზმრება? იბურდღუნე და.... ......................გადაბრუნდი... მერე გელოდი... დიდხანს გელოდი.... ... არ დაბრუნდი....
ოღონდ ნუ მეტყვი რომ სხვაში შემეშალე, თანაც ასე მწარედ, მე ხომ ის მგონიხარ, წლების ძებნის შემდეგ ძლივს რომ შეგიყვარე, ხოდა შეგიყვარე ახლა მეშინია, ნუთუ მიმატოვებ, და თუ მაინც წახვალ ისე მაინც წადი, რწმენა დამიტოვე.
რწმენა იმისა რომ ჩვენი სიყვარული ძველ გროშს სულ არ ჰგავდა, რწმენა იმისა რომ ჩემმა ერთგულებამ ფასი არ დაკარგა! მაინც დაგიფიცებ, მაინც მოგინატრებ ,მაინც მეყვარები, ლამის შევიშალო, ლამის შევიშალო ისე მენატრები!
მკლავს უშენობა... და ვერ ვიშორებ... წარსულს დავეძებ, ისევ ფერებით... ისე მაგიჟებს შენი სიშორე, ვიცი ოდესმე მომეფერები... მკლავს უშენობა... ასე მაცდური... წარსული ისევ ისე მიგონებს... მომნატრებიხარ ვით გაზაფხული... მონატრებიხარ ლექსს და სტრიქონებს... მკლავს უშენობა... ჯერ არნახული... ასე მაცდურად რომ მითვალთვალებს, შენა ხარ ჩემი ტკბილი წარსული... წარსული, ასე რომ გავს მაგ თვალებს... მკლავს უშენობა... სევდა ფარული.. ვგრძნობ უშენობა მაინც ჭორია... ალბათ ადრეა ჯერ დასასრული, დასასრულამდე კიდევ შორია... მკლავს უშენობა... ისევ ასეა... ისევ ფიქრებში რჩები ოცნებით... გული წარსულით ისევ სავსეა... ისევ სავსეა შენი კოცნებით... მკლავს უშენობა... ისევ მაწვალებს... შენი ღიმილი, შენი სიშორე... კვლავ ენატრები, იცი? ამ თვალებს... და წარსულს მაინც ვერსად ვიშორებ...
მე ლოთი ვარ, მერე რა მოხდა? ნიკალაც არაყის ჭიქაში მოკვდა, გალაკტიონსაც უჰყვარდა ღვინო, მისი ლექსებიც სიმთვრალე იყო. სიმთვრალე იყო პოეტის მუზა, არ აბრუნებდა მედუქნე ხურდას, არღანს უკრავდა ბებერი კინტო, არღანზე პური და არაყი იდო. სიმთვრალე იყო ფოეტის მუზა, არ აბრუნებდა მედუქნე ხურდას, არღანს უკრავდა ბებერი კინტო, არღანზე პური და არაყი იდო. სადღაც მღეროდნენ ლამაზმანები იეთიმ გურჯს უნახავს იმათი თვალები, დავლურს ცეკვავდნენ ყარაჩოღლები, ივსებოდა ტივი ბოთლებით, ნაბახუსევი იდგა მთაწმინდა, თბილისზე ლამაზი ქალაქი არ მინდა, თბილისზე უცხოელს უთქვავს ასეთი, სამოთხე "ღვინის, დუდუკის, ქალების. ჰოდა ლოთი ვარ მერე რა მოხდა? ნიკალაც არაყის ჭიქაში მოკვდა... გალაკტიონსაც უქვარდა ღვინო... მისი ლექსებიც სიმთვრალე იყო. ჰოდა ლოთი ვარ მერე რა მოხდა...
ვინ აკაკუნებს ჩემს სარკმელზე ამ დილა-სისხამს... ქარია, ალბათ; გზა აებნა იქნებ მათხოვარს... მშვიდობა ყველას, შორ წარსულში ვუყვარდით ვისაც, ვისაც ვუყვარდით, მაგრამ ახლა აღარ ვახსოვართ.
ამ სასტიკ ქარში სული ჩემი მარტოდ ვალალებს, არ ჩანს მშველელი, საიმედო თუნდაც დროებით და ჩემს მშვენიერ, სინათლისგან დახლეჩილ თვალებს, კვლავ ენატრებათ მყუდროება საღამოების.
ჩამოდის თქეშად უგუნურთა ცოფი და რისხვა, განმსჯელი არ ჩანს, მივავიწყდით იქნებ მაცხოვარს... მშვიდობა ყველას, შორს წარსულში ვუყვარდით ვისაც, ვისაც ვუყვარდით, მაგრამ ახლა აღარ ვახსოვართ.
ისეთი სიკვდილით მოგიკვდები, კლდენი ჩამორეცხონ ცრემლებმა, შორიდან მოგიარონ მორიდებით, სიტყვა ვერ შეგბედონ მდევრებმა, ხვამლი და მთაშავა ჩამოზვავდეს, მამულეთს გაჰქონდეს გოდება, ქარაფებს გადავლებულ ამორძალზე, უხმოდ გისამძიმრონ ლოდებმა. ახლად გამოჩორკნილ სატივეზე, ვეფინო უშენობით დაღლილი, ბებერი რიონის ნაპირებზე, ტკივილი დაყმუოდეს ძაღლივით. დევკაცნი მიტატებდნენ მორიდებით, მძიმედ მიითვლიდნენ ნაბიჯებს... ისეთი სიკვდილით მოგიკვდები, შენში უჩემობა გაგიჟდეს.
ძალიან მალე იცლება ჭიქა ძალიან მალე იღლება თვალი ძალიან მალე,ძალიან მალე იცვლება აზრი,იშლება კვალი. მე კი კვლავ გულის კარნახით ვცხოვრობ ჯერ ვერ ამოვდე გრძნობას სადავე, ჯერ ვერ მოვუღე ოცნებას ბოლო ვერ მოვუშალე იმედს სათავე. და კვლავ იმ პირველ ელდით ვარ სავსე ვით ციხე მტრებით გარემოცული... თუმცა თვალები დაბერდნენ გზაზე და ვერ გიხილეს ჩემთან მოსული.
წასვლა გინდა?.. წადი...არვინ გაკავებს. სადაც წახვალ,ღმერთი ყველგან გფარავდეს დაგედევნო?..რატომ?... -შენ ხომ სხვისი ხარ. შენ ხომ უკვე სხვისი ლანდის ჩრდილი ხარ... წასვლა გინდა... წადი...არვინ გაკავებს, შენთვის ლოცვას ღმერთან მაინც აღვავლენ, ცხრა ლახვარსაც გულზე ერთხელ დავითმენ... და ღვთის ძალით, სიმღერასაც დავიცწყებ. წასვლა გინდა? წინ რისთვისღა დაგიდგე, შენ ხომ ჩემი ვერასოდეს გაიგე... არც კი ღირხარ იქნებ ამის საფასურ, მაგრამ მაინც შემორჩები ჩემს წარსულს. ... და არ ვნანობ,არცერთ დღეებს გარდასულi
მოდი გადაგრიო სუნთქვით, მინდა გეთამაშო თმაში, თვალში მოგაჩერდე წუთით, როგორც გულუბრყვილო ბავშვი.. მერე გავაღვიძო ქალი ჩემში,სასწავლი მაქვს ბევრი, როგორც მოსახდელი ვალი, როგორც დასაღვრელი ცრემლი.. როგორ აგიჩქარო სუნთქვა, როგორ მოგაფიქრდე თავში, ისე ჩაგიხუტებ ისე, ხელებს არასოდეს გავშლი.. მოდი განაწილდი ჩემში, მოდი გიჩურჩულო ყურში, მოდი ამიყვანე ხელში, მერე ჩამიხუტე გულში..
შენ გაზაფხულის სურნელებას მოჰყევი დედი, რომ შენს გარეშე იებს მოსვლა ვერ გაებედა. სხვა სილამაზე არრა არის ამაზე მეტი, თვალებიანად რომ მიღიმი ყოველთვის,დედა! რომ ფაქიზ სულში დაცურავენ აისბერგები, მზე და ღრუბლები, ოცნებები, ნატვრები, მე და ... ისე დიდი ხარ, არასოდეს არ დაბერდები, ისე წმიდა ხარ, როგორც ლოცვა , ძვირფასო, დედა! მე ჩენს ბავშვობას სარკესავით ვუმზერ თვალებში და მეშინია შემოპარულ თმაში ჭაღარის... შენ დაიბადე უსასრულო ოკეანეში, ჩემი ბავშვობა უტიფარი, აი, აქ არის. მოვალ ისე,რომ მოგიტანო მთელი სამყარო, გითხრა ის, რასაც ვერასოდეს გიმღერებს გედი. მე ნაადრევი გაზაფხული მინდა გახარო: -ყოჩივარდები შემოსულა, შეხედე, დედი! შენ ოქროსყანის სურნელებას მოჰყევი, თითქოს, რომ შენს გარეშე იებს მოსვლა ვერ გაებედა, ამაზე მეტი სილამაზე , რა უნდა იყოს, თვალებიანად რომ მიღიმი ყოველთვის ,დედა...
თუკი მიგატოვა სიყვარულმა თუკი მოგონება აღარ დაგრჩა გულში კაეშანი ელვარების მაშინ აღარაფრად აღარ ვარგა. თუკი ოცნებები დაილეცა ანდა გული აღარ გემონება მაშინ მომავალში იქნებ კიდევ სხვისი მაინც შესძლო შეყვარება გულს ნუ გაუწყრები იმისათვის სხვისთვის ცრემლი თუ არ გემეტება იქნებ სიყვარული ასეთია მხოლოდ ერტხელ მოვა გეფერება. ჩვენმა წინაპრებმაც ასე გვითხრა ერთხელ მოდის მხოლოდ წმინდა გრძნობა, ერთხელ ვიბადებით ამ ქვეყნად და ერთხელ არ გვღალატობს წინათგრძნობა. მაშინ სჯობდეს იქნებ დავუჯეროთ საკუთარი გულის აღელვებას და თუ სიყვარული ასეთია სიცოცხლეში ერთხელ ამღერდება...
ხარ გათენება, მზის ამოსვლა შუაღამეში, მხოლოდ ცის ფერებს ითვისებენ შენი ფუნჯები, სველი ქუჩიდან შემოხვედი გამშრალ თვალებში, მოვალ, დავწვები შენს ტანზე და გავირუჯები.
დღესაც ცხოვრება ბალამუტი ნერვებს მიშლიდა, გაბურულია ცა და წვიმამ მიწა დალაქა, მე ისევ მაგრად მენატრება შენი სიმშვიდე და ისევ მინდა გავერიდო დღეთა ბალაგანს.
მინდა ერთხელაც მივატოვო ეს დედამიწა, ეს ერთი დიდი სისულელე, სრული აბსურდი, დოგმადქეული მოძღვრებები აღარ დავიცვა და ვარსკვლავებით მოჭედილი ზეცა გავქურდო.
ახლაც შენს გარდა ყველაფერი არის მირაჟი, ცაშიც, მიწაზეც და ნერვებშიც მხოლოდ შენა ხარ, გთხოვ, მიმიღე და დამაჩოქე უფლის წინაშე და ეგ თითები ამ არეულ სულზე შემახე.
სადღაც ღამდება, მოვდევ ქუჩებს, დრო არ ისვენებს, იქნებ ამ ღამემ გათენება აღარც გარისკოს, სანამ თვალებში ამოძრავებს გუგებს სისველე.
ღამის ჩრდილები ჩემს კარებთან დგანან დარაჯად, მისი თვალების წყვდიადი კი ჩემს თვალებს უმზერს, თმებიც ბალიშზე ბეჭდის რგოლად თითქოს დალაგდა, ნაზ ჩურჩულს ვისმენ და მალამოდ მედება გულზე.
ნუ წახვალ, ღამევ, შენთან ყოფნა სიყვარულს შვენის, ბნელით შემოსე ჯადოსნური მისი სამყარო, დროვ, შეაჩერე შენც საათი ბებერი ხელით, ამ საოცარი ღამით ტკბობა რომ დამაცალო.
მაგრამ თენდება და ჩრდილები იხევენ უკან, მიბნედილ თვალთა მზერა თითქოს უკვე დამორცხვდა. ის აცახცახდა, სახით მკერდზე მომეკრა მწუხარს. ო, რა იქნება, დააყოვნე, მზეო, ამოსვლა!
ვგრძნობ გაზაფხულის ძალას, სიგიჟეს ატმის ხეთა, შენი თვალების ფასი, დარჩა დღეს მხოლოდ მცხეთა. ზამთრის ქარებში გაზრდილს, ვით გაზაფხული მათბობს, შენი სხეულის ალი, სასმელი გრძნობით მათრობს. ბედის ბრალია ალბათ, ჩვენი შორი-შორს ყოფნა, ჩემი სიცოცხლეც არ ღირს, შენი ტუჩების კოცნად.
ჩემებურად მიყვარს.. ფიქრმა როგორ შეძლოს გადარჩენა ჩემი, იძირება ზღვაში მტრედისფერი გემი. აღარაფერს ვნანობ, აღარავის ველი.. კი არ ვტირი, ისე... ჩემებურად ვმღერი. ბილიკ-ბილიკ ნავალს ამერია გზები.. იქნებ მომატყუეს, იქნებ ისევ ვცდები.. აღარ შემრჩა ძალა, აღარაფერს ვდარდობ, არ გეძახი, ისე... ჩემებურად გნატრობ.. ღამისფერი ნისლი დაეფარა თვალებს და მიხურავს ქარი ჯერ არ გახსნილ კარებს.. ხანაც ვეგუები, ხან კი ვებრძვი იღბალს.. სხვანაირად არა, ჩემებურად მიყვარს..
ახლოს მომიშვი,გიჩურჩულო ცხელი ტუჩებით, თორემ კარსმომდგარ გაგიჟებას ვერ გადვურჩები. ხვალვე ამრევენ შეშლილიდან გადარეულში და ჩამტენიან სველი ტომრის ვიწრო სხეულში.
აშიშინდება მხურვალება ხორცის და მერე, თეთრი არტახით გამიკრავენ მთრთოლვარე ხელებს, გისოსებს მიღმა ჩაკეტავენ განწირულ ღრიალს და დამწამებენ,რომ ხალხისთვის საშიში მქვია.
არავის არ უთხრა,რომ მე ცოცხალი ვარ, რომ მე შეიძლება შევიგრძნო სამყარო.. არავის არ უთხრა კაცი ვარ,ქალი ვარ ან იქნებ ღმერთი ვარ ღრუბლები გავყარო... რომ მე მაოცებს და მხიბლავს დედამიწა, რომ მინდა ზღვის პირას კენჭები დავთვალო.. ან იქნებ მარგალიტს ვეძებდე ხალხში და ვიპოვო ერთ გულში ათასი სამყარო... არავის არ უთხრა ნაზი ვარ..ქალი ვარ.. და შუა ზამთარში ვყვავილობ,ვმაყვალობ, ვერავინ ვერ უნდა გაიგოს ქარი ვარ, ან იქნებ მტყუანი ვფიცავ და ვმართალობ.. არავის არ უთხრა წყალი ვარ,მიწა ვარ, და იქნებ წვიმის დროს გიჟივით ვავდარობ.. არაქვეყნიური მადლი ვარ,თიხა ვარ.. ან იქნებ არცა ვარ მე ვინმეს სადარო... არადა მე მაინც ქალი ვარ..ნაზი ვარ.. და ამქვეყნიური თვალებით ვმაყვალობ.. მე მაინც შენით ვარ,მე მაინც შენი ვარ, და თუ მე შენი ვარ შენია სამყარო.....
შენ თუ მეძებდი არ მახსოვს, მე რომ გეძებდი, ვიცი! გენატრებოდი? - არ მახსოვს... მენატრებოდი ვიცი! შენ თუ ტიროდი არ მახსოვს, მე რომ ვტიროდი ვიცი! მართლა გიყვარდი? არ მახსოვს... მე რომ მ ი ყ ვ ა რ ხ ა რ ვიცი
მოვალ..ჩემი სულის ნარცისებს მოგიტან. მხარზე თავს დაგადებ და გავჩუმდები.ჩუმად იყავ....ყური უგდე ნარცისების ჩურჩულს და გაოცდები. რატომ მოვედი? არ იყო საჭირო? ქალი ვარ და ამაყი უნდა ვიყო?
ეს ერთი წუთი მაპატიე. ამ ერთი წუთის სიამაყეს ნუ მთხოვ. მე ჩემი სულის ნარცისები მოგიტანე, თვით კი....გავბრუნდები უხმოდ...
დღეს მონატრება შემაწუხებს გათენებამდე, ალბად ოცნებაც შემახსენებს თავს, დღეს დილამდე, რა უსასრულოდ იღვრებიან თვალზე ცრემლები, ტკივილს გაგიქრობ და სახეზე მოგეფერები.
ასე შორეულ, მიუწვდომელ ვარსკვლავს რად გავხარ, შენს სილამაზეს, უსასრულო ზეცაში ვხატავ, ვწერ სტრიქონებს და სტრიქონებშიც კი შენ მესახები და სიტყვებიც კი იყინებიან, რომ გეფერები.
ლოდინით დაღლილს, ოცნებები შემომჩვევია, იფერფლებიან და უშენოდ სადღაც ქრებიან, გრძნობებს დაფარულს, გზას გავუხსნი ცივი ხელებით და თბილ სხეულზე უსასრულოდ მოგეფერები
დღეს დილით შენზე ფიქრმა გამაღვიძა...გულს ტკივილი ეკვრა, მოვიწყინე და ფიქრებში წასულმა ავტირდი... მენატრები...შენ მონატრება იცი რას ნიშნავს? მოგნატრებია ოდესმე ვინმე? შენ შორს ხარ... ძალიან შორს... რა მოხდება გინატრო და ეხლა უცებ ჩემთან გაჩნდე...
